Odnowa w Duchu Świę­tym w Kościele Kato­lic­kim, zwana także Kato­licką Odnową Cha­ry­zma­tyczną, nie jest jed­no­li­tym ruchem o zasięgu świa­to­wym. W odróż­nie­niu od więk­szo­ści ruchów nie ma jed­nego zało­ży­ciela, lub grupy zało­ży­cieli, nie ma też listy człon­ków. Jest to wysoce zróż­ni­co­wany zespół jed­no­stek i grup podej­mu­ją­cych różne dzia­ła­nia, czę­sto od sie­bie nie­za­leżne, na róż­nym eta­pie roz­woju i o róż­no­rod­nie roz­ło­żo­nych akcen­tach. Te osoby i grupy łączy to samo doświad­cze­nie. Sta­wiają sobie one rów­nież te same cele”

Ruch cha­ry­zma­tyczny opiera się na zało­że­niu, że chrze­ści­ja­nie są obda­ro­wy­wani cha­ry­zma­tami, któ­rymi służą ku zbu­do­wa­niu wspól­noty Kościoła. Odnowa w Duchu Świę­tym gro­ma­dzi wielu ludzi świec­kich w róż­nym wieku i z róż­nych środo­wisk, odnaj­du­ją­cych dzięki niej swoje miej­sce w Kościele i świe­cie. Osoby te two­rzą grupy modli­tewne, liczące od kilku do kil­ku­set człon­ków. Łączy ich chrzest w Duchu Świę­tym – pod­sta­wowe doświad­cze­nie wiary, znane pierw­szym chrześcijanom.

Nasza grupa modli­tewna, zło­żona z osób pocho­dzą­cych ze wszyst­kich para­fii sta­ro­gardz­kich, spo­tyka się co tydzień na godzin­nym spo­tka­niu modli­tew­nym we wtorki o godz. 17:30 w Domu Katechetycznym parafii św. Wojciecha, któ­rych głów­nym ele­men­tem jest gło­śna, żywa modli­twa. Mają one naj­czę­ściej struk­turę otwartą, lecz pewne ele­menty spo­tka­nia powta­rzają się: zapro­sze­nie Ducha Świę­tego do pro­wa­dze­nia spo­tka­nia, uwiel­bie­nie Boga (ten rodzaj modli­twy prze­waża), słu­cha­nie Słowa Bożego, naucza­nie, oso­bi­ste świa­dec­two życia nie­któ­rych uczest­ni­ków spo­tka­nia. Na spo­tka­niach modli­tew­nych ujaw­niają się charyzmaty.

Cha­ry­zmaty (gr. cha­ri­sma – dar łaski) – nad­na­tu­ralne dary Ducha Świę­tego, udzie­lane róż­nym oso­bom dla budo­wa­nia całej wspól­noty. Do cha­ry­zma­tów zali­cza się m.in. tzw. dary epi­fa­nijne, czyli nadzwyczajne:

• dar języ­ków (glo­so­la­lia) poja­wia­jący się czę­sto w modli­twie jed­no­cze­snej uczest­ni­ków. Mimo spon­ta­nicz­nego cha­rak­ter u modli­twy, ma ona prze­bieg pełen pokoju i har­mo­nii. Wyraża się przez bez­po­ję­ciową eks­pre­sję słowną pły­nącą z ust uczest­ni­ków spo­tka­nia, choć nie­jed­no­krot­nie zda­rzały się przy­padki modli­twy w języ­kach w sen­sie filo­lo­gicz­nym (wystę­pu­ją­cych w rzeczywistości);
• dar tłu­ma­cze­nia języ­ków – łączy się z darem języ­ków; polega na wyja­śnie­niu tre­ści usły­sza­nego przed chwilą prze­sła­nia w językach;
• dar pro­roc­twa – nie polega na prze­po­wia­da­niu przy­szło­ści (choć nie­raz i tak się zda­rza), lecz na prze­ma­wia­niu w imie­niu Boga z prze­sła­niem zachęty lub napo­mnie­nia skie­ro­wa­nym do uczest­ni­ków spo­tka­nia. Czę­sto słowa pro­roc­kie wypo­wie­dziane na spo­tka­niu modli­tew­nym prze­ma­wiają ze szcze­gólną mocą do zebra­nych obja­wia­jąc im prawdę o sobie;
• dar roze­zna­nia ducho­wego – pozwala na bie­żąco wery­fi­ko­wać praw­dzi­wość innych cha­ry­zma­tów, a także badać poru­sze­nia duchowe ludzi;
• dar uzdra­wia­nia, czyli dar modli­twy o duchowe, psy­chiczne i fizyczne zdro­wie osoby pro­szą­cej o to Boga. Znaki cudow­nych uzdro­wień potwier­dzają praw­dzi­wość prze­po­wia­da­nej ewan­ge­lii o Jezusie.