Histo­ria Sto­wa­rzy­sze­nia Żywego Różańca

Od połowy XIX wieku naj­bar­dziej popu­larną różań­cową wspól­notę modli­tewną sta­nowi Sto­wa­rzy­sze­nie Żywego Różańca, zało­żone przez Pau­linę Jari­cot (1799–1862) w Lyonie w roku 1826. “Naj­waż­niej­szą… rze­czą i naj­trud­niej­szą jest uczy­nić róża­niec modli­twą wszyst­kich” – napi­sała wtedy. Każdy czło­wiek może zna­leźć w ciągu dnia kilka minut, aby odmó­wić dzie­sią­tek różańca, czyli jedną tajem­nicę. Pau­lina Jari­cot zaczęła orga­ni­zo­wać pięt­na­sto­oso­bowe grupy, nazwane póź­niej „żywymi różami”. Każda z osób two­rzą­cych pięt­nastkę zobo­wią­zy­wała się do odma­wia­nia jed­nej tajem­nicy, czyli wszy­scy razem odma­wiają codzien­nie cały róża­niec. Wszyst­kich człon­ków róży doty­czy taka sama zasługa jakby odmó­wili cały róża­niec. Nie­odmó­wie­nie tajem­nicy nie ozna­cza grze­chu, a utratę zasługi. Celem Sto­wa­rzy­sze­nia Żywego Różańca jest według Zało­ży­cielki wspie­ra­nie modli­twą, ofiarą duchową i mate­rialną dzia­łań misyj­nych Kościoła. Dziełu Pau­liny Jari­cot udzie­liło popar­cia wielu bisku­pów oraz ojciec gene­rał Zakonu Kazno­dziej­skiego, który przy­łą­czył Sto­wa­rzy­sze­nie Żywego Różańca do wiel­kiej histo­rycz­nej domi­ni­kań­skiej Rodziny Różań­co­wej, obej­mu­ją­cej Brac­twa Różań­cowe i Róża­niec Wie­czy­sty. Wkrótce papież Grze­gorz XVI wydał ‘breve’ apro­bu­jące sto­wa­rzy­sze­nie. Żywy Róża­niec w krót­kim cza­sie roz­prze­strze­nił się w całej Fran­cji, a następ­nie na świe­cie. Po pię­ciu latach, w roku 1831, Pau­lina Jari­cot napisała:

“Liczba odma­wia­ją­cych dzie­sią­tek różańca rośnie z nie­wia­ry­godną szyb­ko­ścią we Wło­szech, Szwaj­ca­rii, Bel­gii, Anglii i wielu regio­nach Ame­ryki. (…) Wszę­dzie, gdzie two­rzą się pięt­nastki, można zauwa­żyć nie noto­wane wcze­śniej umac­nia­nie się dobra”. Kilka lat póź­niej dodała: “Stop­niowo sta­jemy się zjed­no­czeni w modli­twie ze wszyst­kimi ludźmi świata”.

Papież Leon XIII w breve z 13 czerwca 1881 roku napi­sał m.in.

“Pau­li­nie Jari­cot … zawdzię­czamy szczę­śliwy pomysł roz­dzie­le­nia wśród pięt­na­stu osób pięt­na­stu dzie­siąt­ków Różańca. W ten spo­sób … cudow­nie roz­po­wszech­niła i uczy­niła nie­ustanną modli­twę do Matki Bożej”.

Gdy kil­ka­dzie­siąt lat póź­niej powstały Papie­skie Dzieła Misyjne, Żywy Róża­niec w natu­ralny spo­sób stał się ich wier­nym współpracownikiem.

Roz­po­czy­na­jąc 25. rok swo­jego pon­ty­fi­katu, Jan Paweł II w liście apo­stol­skim zaty­tu­ło­wa­nym „Róża­niec Dzie­wicy Maryi” ogło­sił Rok Różańca (okres od paź­dzier­nika 2002 do paź­dzier­nika 2003 roku). Ojciec Święty wpro­wa­dził nową część różańca, tajem­nice świa­tła, uwzględ­nia­jące lata publicz­nej dzia­łal­no­ści Pana Jezusa, „aby róża­niec w peł­niej­szy spo­sób można było nazwać stresz­cze­niem Ewan­ge­lii”. Odtąd cały róża­niec liczy 20 tajem­nic, czyli żywe róże skła­dają się z 20 osób.